ก่อนเปิดคลินิกแทบทุกคนก็คงจะเคยเป็นมือปืนมาก่อน จนวันนึงก็ถึงเวลาที่คิดว่าเป็นของเราเองล่ะ

วิ่งทำงานหลายที่มันเหนื่อยอ่ะ
อยากมีที่ทางที่เป็นของตัวเอง สำหรับตัวเองยังรู้สึกบ่อยๆว่าคลินิกเราคือรูหนูที่ปลอดภัย

ทำงานตั้งหลายที่ ทำทุกวันยังไหวเลย
เฝ้าคลินิกตัวเอง 7 วันมันจะไปยากอาร้ายยยยยย ชิ๊สสสสส

ใช่เลยค่ะ ที่คิดไว้...ไม่ผิดเลย
ทำฟัน ทำไปเถอะทั้งวันทั้งคืน จบงานยังไปนั่งคาเฟ่ จิบเบียร์ ชนแก้วได้...บ่ยั่นเด้อค๊า

แต่งานที่ดูดวิญญาณจริงๆในฐานะเจ้าของคลินิก มันคืองานหลังบ้านนี่ล่ะค่ะ
ประชุมแล้วก็อบรมสั่งสอน เลี้ยงดูพนักงาน นี่ล่ะค่ะคืองานที่แสนจะทรมานของจริง

ก่อนประชุมมันต้องมีปัญหา หรือมีหัวข้อที่เราอยากจะพัฒนาใช่มั้ยคะ
เขียนออกมาสิคะสิบยี่สิบข้อ เอาเข้าจริงได้ 3 ข้อก็เหนื่อยล่ะ เกรงว่าน้องๆจะบอบช้ำ รับไม่ไหว ก็ต้องยอมจำนนกันไป เก็บเอาไว้สัปดาห์หน้าล่ะกัน เพราะหมอก็เพลียจะพูดล่ะ

3 เดือนผ่านไป นั่งลิสต์ออกมาอีกสิบยี่สิบข้อ อ๊าวววไหงมันซ้ำกันว่ะ พูดไปแล้วนี่หว่า

3 ปีผ่านไปก็ยังเป็นเรื่องเดิมๆ เรื่องเดิมๆกับคนเดิมๆ ในเหตุการณ์ซ้ำเดิม พูดวนไปสิคะ

ใช่ค่ะ_มันเหนื่อยและมันก็เบื่อ มันกินพลังงานกว่าการทำคนไข้มากมายนัก

กว่าจะทำใจได้ว่า...
มันต้องซ้ำ
มันถึงจะเข้าเส้น
มันเป็นเรื่องธรรมดา

วลีนี้ยังใช้ได้เสมอ “3 วันจากนารีเป็นอื่น”
แล้วจะนับประสาอะไรกับนารีหลายๆคนในคลินิกเนาะ
Scroll to Top