Assistant first Patient second “ทำงานกันแบบครอบครัว” ใช้ได้...แต่ไม่ใช่กับทุกคน และคลินิกส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น หมอไม่ได้มองผู้ช่วยเป็นพนักงานคนหนึ่ง เพราะส่วนใหญ่ความสัมพันธ์เริ่มจากการเป็นหมอกับผู้ช่วย มาช่วยข้างเก้าอี้ทุกวัน รู้ใจกันยิ่งกว่าใครๆ ขยับนิดนึงก็รู้ว่าต้องการอะไร สารทุกข์สุขดิบสามารถรับรู้กันได้ระหว่างเคสตลอดเวลา และยิ่งอยู่กันนานๆ ถึงขั้นเลี้ยงลูกให้ ไปรับไปส่ง ทำธุระให้หมอทุกเรื่อง หมอจึงให้ความสำคัญกับผู้ช่วยประหนึ่งเป็นคนในครอบครัว แต่ไม่ใช่กับผู้ช่วยทุกคนนะจ๊ะ คุณหมอหลายท่านไม่ได้วางระยะที่เหมาะสมไว้ตั้งแต่แรก จึงลำบากใจในการบริหารจัดการ ยิ่งใช้คำว่าทำงานกันแบบครอบครัวยิ่งเวิ่นไปกันใหญ่ ความสัมพันธ์แบบนี้จะว่าดีก็ดี แต่ก็มีข้อเสียมากอยู่ ลองเปลี่ยนมาบริหารแบบทีมฟุตบอลดูก็ดีอยู่นะ ซึ่งในทีมก็จะมี กองหน้าเป็นเค้าเตอร์ กองกลางเป็นผู้ช่วยข้างเก้าอี้ กองหลังเป็นแบคออฟฟิศ ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง มีวินัยและขยันซ้อม ใครทำหน้าที่ไม่ดี...

อ่านต่อ

มีปัญหากับผู้ช่วยให้มาก แล้วจะ...ไม่มีปัญหากับคนไข้ ก่อนหน้านี้สิ่งที่เราโฟกัสเป็นอันดับแรกๆในการทำงานแต่ละวันคือคนไข้ คนไข้ไม่พอใจ คนไข้วีน คนไข้รอนาน คนไข้หาย คนไข้เลท สารพันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในแต่ละวัน แต่ถ้าเราลองมาทบทวนให้ดี หาสาเหตุที่ทำให้เกิดปัญหาเหล่านี้ มองลงไปจะพบเลยว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวคนไข้เสียทีเดียว แล้วปัญหามันอยู่ที่ไหนกันแน่ เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น พนักงานเคาเตอร์จะเป็นคนแรกที่โดน “ทำไมไม่ให้คิวคนไข้” “ทำไมไม่ดูแลคนไข้” “ทำไมปล่อยให้คนไข้รอนาน” แล้วก็จบที่ “ทำไมไม่ service mind” คือเรากำลังอาศัยสิ่งที่มองไม่เห็นอยู่หรือเปล่าในการจัดการบริการคนไข้ เราได้จัดการพนักงานของเราในเรื่องการรับมือกับสิ่งเหล่านี้หรือไม่ >>ถ้าคนไข้แน่นต้องทำอย่างไร >>แต่ละนัดให้เวลาเท่าไหร่ >>คนไข้วอร์คอินรอเกิน 3 คนแล้วทำไง >>คนไข้วอร์คอินรอนานแล้วแต่คนไข้นัดก็มาตรงเวลา เราได้มีวิธีรับมือ 1234 ให้กับพนักงานเราหรือไม่ หรือเรามองว่ามันเป็นแค่ศิลปะในการให้บริการ ทุกคนควรจะรู้ พนักงานเคาเตอร์ต้องมีจิตใจบริการสิ ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็หมายความว่าเรากำลังฝากกิจการของเราไว้กับสิ่งที่มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ วัดผลไม่ได้เลยนะคะ ลองทบทวนขั้นตอนการทำงาน หาหรือจัดทำขั้นตอนการรับมือต่างๆ ที่ไม่ต้องอาศัยวิจารณญาณของพนักงานมากนัก แต่เป็นขั้นตอนที่ชัดเจน...

อ่านต่อ

อ่านต่อ